З поля полем ідучы,
Ты казала: прыйдзі да двара,
Калі звонкія ключы
У калосьсі забудзе зара.
Не прыйшоў ён, не прыйшоў...
За Дунай, пэўна, ён не адплыў,
Сярод ніў і каласоў
Гэткі сокал хіба не зблудзіў.
Вестку людзі прынясьлі
Зь невясёлых этапных дарог:
Яго, скуўшы, павялі,
Павялі яго каты ў астрог.
Ты пайшла за ім усьлед
Праз палын, палын горкі-траву.
Хустку, быццам маку цьвет,
Ты закінула на галаву.
1936
|
|
